Dwór Artusa był reprezentacyjną siedzibą bractw kupieckich, zamożnego patrycjatu i rzemieślników, nawiązując do idei legendarnego Okrągłego Stołu rycerzy króla Artura. Wielka Sala jest największą i najbardziej reprezentacyjną salą, wykorzystywaną obecnie w czasie ważnych wydarzeń miejskich oraz oddziałem Muzeum Gdańska.
Dwory Artusa powstawały w miastach nadbałtyckich takich jak: Toruń, Elbląg, Królewiec, Ryga czy Tallin, jako siedziby bractw „kurkowych”, których patronem był św. Jerzy. Ich członkowie, naśladujący życie dworskie, urządzali gry i ćwiczenia rycerskie, a także huczne biesiady w swoich okazałych siedzibach.
Powstanie pierwszego, prawdopodobnie drewnianego dworu Artusa, datuje się na połowę XIV stulecia. Stanowił on ważny ośrodek życia towarzyskiego i handlowego dawnego Gdańska.
Historia
- Dwór Artusa został wzniesiony w Gdańsku w latach 1348-1350, przez okres swojej działalności pełnił różne funkcje
- był siedzibą bractw mieszczańskich, kupieckim domem kompanijnym, miejscem spotkań towarzyskich elit. Pełnił też zaszczytna role „salonu miasta”
- w XVI wieku można było brać udział w otwartych rozpraw sądowych.
- w okresie od XV do XVII w., bywali w nim kupcy, patrycjusze. Prawo wstępu opierało się na cenzusie majątkowym
- w połowie XVIII w. stał się siedzibą giełdy zbożowej, która działała tu do 1932 r.
- odbudowany po zniszczeniach wojennych, udostępniony ponownie do zwiedzania od 1997 roku.
Fasada
- Zgromadzeniom gdańszczan patronowały imponujące gdańskie lwy dzierżące herb miasta i figura Merkurego – opiekuna handlu, kupców i złodziei. W fasadzie przy portalu umieszczono medaliony z głowami władców Polski. Zygmunta III Wazy oraz jego syna, późniejszego króla Władysława IV
- Powyżej na fasadzie znajdują się figury starożytnych wodzów: Scypiona Starszego, Temistoklesa, Marcusa Furiusa Camillusa, Judy Machabeusza.
- W niszach posągi Sprawiedliwości i Siły, a na samym szczycie postać Fortuny – bogini szczęścia, która miała sprzyjać gdańszczanom w ich czasami ryzykownych interesach i dalekich morskich wyprawach.
Wnętrze Wielkiej Hali
- Wnętrze Dworu Artusa prezentuje liczne dzieła sztuki, w które wyposażyły go zasiadające tu bractwa. Są tu cenne modele statków, rzeźby patronów bractw i polskiego króla polskich.
- Największy w Europie, liczący prawie 11 m wysokości, renesansowy piec. Składa się on z 520 bogato zdobionych kafli, przedstawiających portrety wybitnych ówczesnych władców europejskich, herby oraz personifikacje cnót i planet.
- Tuż obok znajduje się wyjątkowa, gotycka rzeźba świętego Jerzego walczącego ze smokiem pochodząca z ok. 1485 r, zaś wokół sali usytuowane są bogato zdobione ławy z boazeriami, z siedziskami.
- Pięknie prezentują się modele okrętów, a na ścianach widnieją o9brazy oryginalne i repliki zaginionych. Zaginione obrazy „Okręt Kościoła” z ok. 1500 r, „Oblężenie Malborka” z 1460, „Sąd Ostateczny” A. Mollera z 1603 r, „Orfeusz wśród zwierząt”. W miejscu oryginałów wprowadzono wielkoformatowe wydruki symulakrum, czyli komputerową replikę tych obrazów.
Dekoracje Ław
- Wśród oryginałów w Ławie Rajców i Ławników oglądać można cykl antycznych i biblijnych scen sądowych i personifikacje cnót. Należą do nich „Sąd Salomona”, „Wyrok Kambyzesa”, „Chrystus i jawnogrzesznica” oraz „Ukaranie Licyniusza Krassusa przez Partów”
- Freski w Ławie Bractwa św. Krzysztofa oraz obrazy „Lot z córkami” i „Historia Jeftego” z 1533
- W Ławie św. Rajnolda obejrzeć można elementy zbroi turniejowej, a wśród obrazów „Śmierć Lukrecji”, „Ofiara Marka Kurcjusza”, „Stracenie Mecjusza Fefjusza” i „Dianę w kąpieli”
- Przez Ławę Malborską przechodzi cykl fryzu Lukasa Ewerta „Pochód triumfalny króla Kazimierza Jagiellończyka”
- Ława Sądowa oryginalny obraz „Alegoria warunków sądu sprawiedliwego” z 1588 roku
Nowy Dom Ławy — Sień Gdańska
Ta część muzealna to dawny dom patrycjusza, przekształcony w Sąd Ławniczy.
W Wielkiej Sieni domu można oglądać klatkę schodową z kręconymi schodami, szafy gdańskie, meble, obrazy, ryciny, skrzynie, zegary z kolekcji Lessera Giełdzińskiego. Kolekcjoner dzieł sztuki, był bogatym kupcem zbożowych, przekazał część swoich zbiorów miastu na początku XX wieku.