W wyniku przemieszczania się wydmy w kierunku południowo-wschodnim zostały zasypane ujścia niektórych strumieni i zaczęły się tworzyć jeziora, które zalewały osadę Lubiatowską. Pierwotnie osada znajdowała się ok. 0,5 km na północ od swego dzisiejszego położenia. Pomimo walki mieszkańców z żywiołem wieś musiała zmienić swe położenia. Ludzie ustąpili i przenieśli się na wyżej położony teren, gdzie do dziś leży Lubiatowo.
Na ślady starej osady natrafiono w czasie robót melioracyjnych przy osuszaniu Małego Jeziora Lubiatowskiego. Pod warstwą namułów znaleziono fundamenty domów i resztki drewnianych ścian. W wyniku nierozważnego działania człowieka wędrująca wydma zasypała połacie lasu i łąk. Ze względu na silne wiatry, które powodowały jej przemieszczanie, stała się zagrożeniem dla ludzi. Podobny los spotkał Łebę, gdzie piaski zasypały miasto.
W latach powojennych Wydma Lubiatowska była intensywnie zalesiana kosodrzewiną. Po wojnie Instytut Badawczy Leśnictwa prowadził doświadczenia związane z zalesieniem wydm. Do dziś widoczne są działki doświadczalne z różnymi gatunkami drzew i krzewów.
W chwili obecnej wydma jest prawie ustalona, jednak w swej wschodniej części wciąż jest ruchoma i przemieszcza się zasypując bukowy las. Tempo przesuwania zależy od siły i kierunku wiatru, a wynosi od 2 do 4 m na rok. Wydma ma charakter śródlądowy, jej najwyższy punkt wznosi się na wysokość 35 m n.p.m., dzięki czemu jest doskonałym punktem widokowym na Bałtyk i okoliczne lasy.
Autor: P.Syrocki, Starostwo Powiatowe w Wejherowie
Foto: M.Bieliński, Dep. Turystyki, UMWP
