Pierwsza pisemna wzmianka o Rekowie pojawia się w 1437 roku w dokumentach Zakonu Krzyżackiego.
W tym czasie wieś stanowiła własność rycerstwa kaszubsko-pomorskiego. Rekowo jako wieś rycerska otrzymało prawo niemieckie i zgodnie z nim było zobowiązane do wystawiania jednego rycerza zbrojnego na każde wezwanie w granicach kraju. Wśród innych świadczeń z 1438 roku na rzecz Zakonu, posiadacze wsi zobowiązani byli do płacenia 1,5 grzywny monety pruskiej oraz dostarczania 8 kur rocznie. Rekowo posiadało w tym czasie 30 łanów, czyli w przybliżeniu 500 ha ziemi uprawnej.
