Pierwszym inwestorem, który zauważył morski potencjał Sopotu był Karol Krzysztof Wegner, który w roku 1818 zrealizował pierwszą inwestycję, którą głośno nazwano zakładem kąpielowym.
W XIX w. zdrowotne kąpiele morskie realizowane w przybrzeżnych wodach mórz całej Europy były bardzo popularne.
Obiekt, który swoim wyglądem przypomniał drewnianą szopę, zlokalizowany został w okolicy Grand Hotelu. Inwestycję przejął Jan Jerzy Haffner, który na zakupionym od Wegnera terenie wybudował nowy zakład kąpielowy, który zlokalizowany był w obszarze starego wejścia na molo. Serce Sopotu, jednego z najważniejszych kurortów uzdrowiskowych przedwojennej Europy przestało istnieć pod koniec wojny.
Poczytaj też Willa Jünckego, czyli Dom z Wieżą na Goyki
Sopot nocą, fot. Pomorskie Travel/ M. Ochocki
Dziś nieliczni świadkowie przypominają o historii spalenia Domu Zdrojowego, a wraz z nim 48 kamienic ścisłego centrum miasta co miało miejsce w czasie wojennej zawieruchy, brak również winnych podpalenia zabudowy dolnego tarasu zlokalizowanych w bliskiej okolicy Placu Przyjaciół Sopotu.
Rok 1946, to czas sprzątania powojennego gruzowiska, powstał obszerny plac, a cegły ze spalonych budynków przekazano na odbudowanie Warszawy. Powrót do bogatych tradycji rozpoczął się z chwilą odbudowy Domu Zdrojowego.
