Cmentarzysko o powierzchni 0,75 ha składa się z dwóch kręgów, pięciu dużych kurhanów pokrytych płaszczem kamiennym i otoczonych wieńcem z otoczaków. Oprócz tego odkryto ponad sześćdziesiąt grobów płaskich. Nie jest to jeszcze liczba zamknięta, ponieważ wciąż trwają tu wykopaliska archeologiczne prowadzone latem przez Uniwersytet Łódzki. Miejsce to użytkowano w okresie od I do III wieku n.e. Na podstawie sposobu pochówku i znalezisk archeolodzy zakwalifikowali to stanowisko przede wszystkim do kultury wielbarskiej, którą wiąże się w germańskim plemieniem Gotów. Lud ten przybył na teren Pomorza ze środkowej Skandynawii razem ze swoim królem Berigem prawdopodobnie w rejon ujścia Wisły, skąd zaczął osiedlać się na terenach pojeziernych wysoczyzn. Gdy przeminęły co najmniej cztery pokolenia królów po Berigu, òwczesny władca – Filimer, zdecydował o wędrówce Gotów dalej w stronę Morza Czarnego. Tam w IV wieku n.e. dokonało się zróżnicowanie plemienia na Ostrogotów i Wizygotów. Ci pierwsi opanowali ostatecznie Italię, tworząc istniejące do VI wieku królestwo, a drudzy po zdobyciu Rzymu utworzyli królestwo na Półwyspie Iberyjskim, które zostało pokonane przez Arabów w VIII wieku. W Trątkownicy najwięcej jest grobów szkieletowych, w których ciało chowano głową do północy. Wiele z nich było wkrótce po pochówku rabowanych toteż najczęstszymi znaleziskami, które się zachowały do dzisiaj to brązowe zapinki do szat – fibule.