Powstał w 1983 roku, obejmuje fragment lasu na zboczach krawędzi wysoczyzny morenowej, gdzie ochrania okazały starodrzew w zbiorowisku kwaśnej buczyny niżowej. Wiek najstarszych drzew, sosen, dębów i buków sięga 200 lat.

Dzięki ograniczeniu ingerencji człowieka na terenie rezerwatu możliwa jest obserwacja naturalnego procesu samoczynnej przebudowy drzewostanu. Stare drzewa obumierają, przewracają się i łamią, a w większych lukach pojawiają się nowe pokolenia drzew.

Z przyrodniczego punktu widzenia jest to najcenniejsze stadium rozwoju buczyny, cechujące się największą bioróżnorodnością – tak zwana faza rozpadu drzewostanu.

Na terenie rezerwatu zaobserwowano również duże występowanie roślin naczyniowych, z których znacząca część to gatunki rodzime, a 2 z nich objęte są ochroną gatunkową.

Na szczególną uwagę zasługuje obecność jarzębu szwedzkiego (ochrona ścisła), który umieszczony jest w Polskiej Czerwonej Księdze Roślin. Przy podstawach pni niektórych sosen od lata do jesieni wyrastają niekiedy owocniki szmaciaka gałęzistego.

O wartości przyrodniczej rezerwatu świadczy też niedawno stwierdzone występowanie skrajnie rzadkich gatunków owadów o charakterze puszczańskim, których biologia związana jest z bardzo starymi i obumierającymi drzewami.

Jedyny rezerwat przyrody w Sopocie jest dobrym miejscem, aby odetchnąć i pospacerować na łonie natury, aby do niego dotrzeć należy poruszać się zielonym szlakiem turystyki pieszej – Szlakiem Skarszewskim.