Utworzony został w 1984 r. by chronić naturalne zbiorowiska leśne charakterystyczne dla terenów morenowych lasu mieszanego – rosną tu głównie buki, sosny oraz jałowiec pospolity, brzoza i jarząb pospolity (wiek drzew ok. 200 lat).

Ze względu na to, że jest to ulubiony fragment szlaku kajakowego rzeki Brdy większość turystów ogląda rezerwat z poziomu lustra wody. Wrażliwy obserwator przyrody zauważy na stromych skarpach wąwozu porastające je rośliny chronione takie jak wawrzynek wilcze łyko, paprotka zwyczajna, porzeczka czarna czy marzanka wonna.

Prawdziwe walory rezerwatu odkryjemy po obejrzeniu górnej warstwy lasu. Występują tu 200-letnie buki oraz sosny, które swoimi rozmiarami świadczą o sędziwym wieku.

Pnie zamierających najstarszych drzew od dawna nie są zagospodarowywane przez człowieka. Na tej masie organicznej spontanicznie rośnie nowe pokolenie drzew oraz rozwijają się grzyby, rośliny zielne, owady oraz inne zwierzęta ściśle zależne od naturalnie występującego martwego drewna.

Oprócz niezaprzeczalnych wartości przyrodniczych takie „dzikie” miejsca dostarczają walorów estetycznych, stanowią utworzone przez przyrodę formy będące ukojeniem dla zmęczonych cywilizacją oczu.

Leżące w rzece pnie drzew powalone przez wiatry oraz bobry są również niemałą atrakcją dla kajakarzy. Przepłynięcie przez stworzone naturalnie przeszkody stanowią niemałe wyzwanie dla początkujących kajakarzy.

Doświadczenie jednak pokazuje, że strach ma „wielkie oczy” i w praktyce przepłynięcie przez rezerwat nie jest takie trudne i poważniejsze problemy zdarzają się niezmiernie rzadko.