Około 1600 roku ewangelicy przejęli katolicką kaplicę w Nowym Barkoczynie, którą około 1650 roku ponownie przekazali katolikom. Około 1580 roku miał się w niej zatrzymać Król Stefan Batory, który udawał się do zbuntowanego Gdańska, aby zaprowadzić tam pokój. Kiedy w 1650 roku kaplica wróciła w ręce katolików, ewangelicy zbudowali protestancki kościół filialny, prawdopodobnie drewniany, o którym mowa jest w zapiskach z 1772 roku.

W 1797 roku ze względu na groźbę zawalenia kościół rozebrano i w jego miejsce zbudowano nowy, ewangelicki z muru pruskiego. Ale i ta świątynia podzieliła los swojej poprzedniczki, już w 1888 roku obiekt groził zawaleniem. Kroniki z 1891 roku wspominają, że ludziom udającym się do kościoła groziło niebezpieczeństwo.

Kościół zlokalizowany był w okolicy obecnej szkoły i mógł pomieścić jedynie 200 osób, a Gmina ewangelicka liczyła wtedy około 2000 ludzi. W 1891 roku rozpoczęto budowę obecnego, neogotyckiego kościoła ewangelickiego, który dzięki pomocy Stowarzyszenia Gustawa, Adolfa Vereinsa został oddany do użytku w 1897r.

Uroczystego poświęcenia nowej świątyni dokonano w dniu 19 sierpnia 1897 roku. Uroczystości tej przewodniczyli superintendenci: Doblin z Gdańska i Dreyer ze Starogardu, w asyście wielu duchownych ewangelickich i członków gminy. W uroczysty sposób pożegnano starą świątynię, z której w asyście wiernych wyniesiono święte obrazy i sprzęty liturgiczne, a następnie przeniesiono je do nowego, obecnego kościoła. Po roku 1945 ewangelicka świątynia znów stał się kościołem katolickim.