Z kart historii

Najstarsza wzmianka o młynie w Lipuszu pochodzi z 1. poł. XV w. Ówczesny młyn posiadał jedno koło. Młyn lipuski w 1664 r. otrzymali Wojciech Kropidło i Wojciech Mniszk. Źródła mówią, że usytuowany był na rzece Lubiszewskiej (czyli na Wdzie,
przepływającej przez J. Lubiszewskie) i posiadał 2 koła. W 2. poł. XIX w. przy młynie lipuskim była węgornia (pułapka na węgorze).

Młyn i tartak mieściły się w tym czasie po lewej stronie rzeki Czarna Woda (Wda). Około 1880 r. zbudowano tartak po prawej stronie wody. Po 1902 r. wybudowano nowy młyn, zachowany do dzisiaj po prawej stronie rzeki. Stary młyn rozebrano. Z tartaku pozostały tylko fundamenty.
Do 1972 r. właścicielami młyna były osoby prywatne. Ministerstwo Handlu
i Przemysłu, 30 czerwca 1972 r. przekazało młyn Gromadzkiej Radzie Narodowej
w Lipuszu, a w użytkowanie wzięła go Gminna Spółdzielnia „Samopomoc Chłopska”. Młyn sprzedano 15 listopada 1995 r. Stefanowi i Anieli Kiedrowskim.
Wykonano remont i do dziś młyn produkuje mąkę dla lipuskiej piekarni.

Jest starannie zakonserwowanym zabytkiem kultury kaszubskiej. Jest on jednym z nielicznych, starannie odrestaurowanych młynów wodnych na Pomorzu Gdańskim. Jednocześnie pozostaje pamiątką po dawnej historii ziemi kaszubskiej. Lipuski młyn wodny można obejrzeć także od strony rzeki, gdyż nieopodal przebiega szlak kajakowy na rzece Wdzie.