Kościół pw. Najświętszego Serca Jezusowego w Słupsku

Kościół wzmiankowany w dokumencie wystawionym przez księcia gdańskiego Mściwoja II w 1281 r. pełnił już wówczas, jako jedyny, funkcje parafialne. Również później, po relokacji lewobrzeżnego Słupska i stworzeniu parafii p.w. NMP obsługującej gminę niemiecką, kościół św. Piotra był kościołem parafialnym dla okolicznych wsi i prawobrzeżnej osady (ówczesnego Starego Miasta ), zlokalizowanej na południe od kościoła. Osada ta podlegała jurysdykcji książęcej i zamieszkiwana była przez ludność posługującą się dialektem kaszubskim. Jeszcze na początku XVIII w. parafii św. Piotra podlegało 16 okolicznych wsi, w których ponad 80 procent ludności używało gwary kaszubskiej. W 1722 r. rada miejska poparła wyraźnie stanowisko szlachty należącej do parafii św. Piotra, „że nikt inny na diakona na Starym Mieście nie może być powołany jak tylko ten, którym (…) również język polski rozumie”.