Jej nazwa wywodzi się stąd, iż kiedyś porastał ją gęsty bluszcz. Zimą 1855 roku bluszcz wymarzł na skutek silnych mrozów, jednak pamięć o tym pnączu przetrwała. Od tego momentu pozostało tylko wspomnienie. Baszta jest niezwykle ciekawa konstrukcyjnie, bowiem swoją budową odbiega od pozostałych baszt wchodzących w skład średniowiecznych miejskich obwarowań. U swej podstawy jest czworoboczna. Począwszy od drugiej kondygnacji jej kształt zmienia się na ośmioboczny. Przykryta jest spiczastym dachem krytym dachówką. Dach zwieńczony jest czopem z miedzianą kulą. Wzór cegieł zwanych zendrówkami stanowi, elewację charakterystyczną dla lęborskich fortyfikacji, a ich ciemny kolor wyróżnia się, tworząc motywy graficzne.