Dzisiejszy półwysep Westerplatte powstał w 1847 r. w wyniku połączenia dwóch ławic piasku (Ost Platte i West Platte), utworzonych przez zapiaszczenie od zachodu, głównego ujścia Wisły. Decyzją Rady Ligi Narodów przyznano Polsce teren w porcie w Gdańsku dla wyładunku towarów wojskowych. Tak zaczyna się historia Wojskowej Składnicy Tranzytowej 1921- 1939 roku.
Powstanie pólwyspu
Nanoszone osady mułu rzecznego i piasek osadzany był przy ujściu Wisły, tworząc „wyspy piaskowe”. Na kształt wysp wpływ miały prądy morskie i falowania. Płyta Zachodnia czyli West Plaate była rodzajem naturalnej osłony dla zachodniej odnogi Wisły płynącej tędy do morza. W XVIII wieku miały miejsce prace przy tworzeniu i pogłębianiu nowego toru wodnego. Materiał wydobyty z pogłębiania posłużył do wzmocnienia i powiększenia West Plaate w taki sposób powstał dzisiejszy półwysep.
W wyniku przerwania wydmy Mierzi Wiślanej przez wody Wisły w 1840 roku, ujście koło Westerplatte przestało pełnić dotychczasową rolę. Nowe ujście Wisły Śmiałej do morza w okolicach wsi Górki, „wyhamowało” prędkość rzeki, od tego odcinka do ujścia w Gdańsku Westerplatte nazywana jest Martwą Wisłą.
Westerplatte, fot. Pomorskie Travel
Kurort Westerpaltte
W XIX w. półwysep stał się kąpieliskiem i kurortem dzięki Martinowi Danielowi Krügerowi, który zainicjował sezonowy zakład kąpielowy
z restauracją. Zaledwie dziesięć lat zajęło przekształcenie Westerplatte w nadmorski kurort o znaczeniu lokalnym, miało to miejsce w 1839 roku.
W Seebad Westerplatte można było leczyć schorzenia nerek, anemii, paraliżu, reumatyzmu i chorób kobiecych. Modne i popularne były tu kąpiele solankowe, wodne, morskie i słoneczne.
Pod koniec XIX wieku Seebad Westerplatte przekształciło się w znany kurort i uzdrowisko. Zarządzane było od 1881 r. przez towarzystwo akcyjne żeglugi parowej i kąpielisko „Wisła”. Rozpoczęły się duże inwestycje w sposobie prowadzenia kąpieliska. W 1894 otwarto nowy domu zdrojowy z restauracją. Zbudowano molo spacerowe z miejscem do cumowania dla statków wycieczkowych, łazienki damskie, męskie i rodzinne, halę plażową, hotel, kąpielowe zakłady lecznicze, korty tenisowe i kręgielnię.
Był też zajazd z pokojami pod wynajem, kawiarnia, pijalnia wód mineralnych. Powstawały wille letnie, pensjonaty, przebieralnie, kabiny kąpielowe. Udogodnieniem było doprowadzenie elektryczności z własna stacją rozdzielczą na półwyspie. Ponad 100 tysięcy kuracjuszy wypoczywało w 1900 roku i ilość wypoczywających rosła.
Upadek kurortu
Sztorm zimą 1914 roku był początkiem upadku świetności kurortu. Zniszczenia po żywiole odbudowano, powstała nowa poczekalnia z restauracją na przystani jednak nie uratowało sytuacji kąpieliska Westerplatte.
Wybuch I wojny światowej przypieczętował upadek kurortu. Wyprzedawano działki, pensjonaty, wille.
Po zakończeniu wojny w 1919 roku większą część terenów dawnego kurortu – kąpieliska wykupił Bank Związku Spółek Zarobkowych z Poznania. Decyzją Rady Ligi Narodów przyznano Polsce teren w porcie w Gdańsku dla wyładunku towarów wojskowych.
