W roku 1928 kupiono we Francji 14 armat przeciwlotniczych firmy Schneider kalibru 75 mm, na podstawach morskich. Armaty te posłużyły do zbudowania 4 półbaterii broniących Gdyni oraz 3 półbaterii broniących R.U. Hel.
Przeciwlotniczą obronę Półwyspu Helskiego zaczęto projektować dopiero w latach 1932-1933, a półbaterie zbudowano w roku 1935. Otrzymały numery 21, 22 i 23, a w listopadzie 1935 utworzyły 2. Morski Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej. Dwudziałowe baterie rozlokowano:
- 21. w rejonie cypla półwyspu,
- 22. na zachód od portu wojennego,
- 23. w rejonie osady Hel-Bór.
Miejsca budowy wybrano tak, aby armaty mogły strzelać także na morze i na plaże, dla obrony przed desantem. Do baterii 21. i 22. doprowadzono kolej wąskotorową, a bateria 23. znajdowała się tuż przy torze Hel-Jurata.
Wszystkie półbaterie otrzymały identyczne stanowiska ogniowe, w których armaty ustawiono na stropach żelbetowych schronów zawierających magazyn amunicji. Schrony te zbudowano parami, w lustrzanym odbiciu, około 25 m od siebie. W pobliżu ulokowano koszary dla załogi. W czasie działań wojennych wszystkie helskie baterie zwalczały samoloty Luftwaffe, uzyskując około 30 zwycięstw.
Po wojnie stanowiska baterii nie były użytkowane, a obecnie są otwarte. Bateria 21. znajduje się tuż przy drodze na „wielką plażę” w Helu.
