Była to instytucja ważna dla zaopatrzenia zakonu w ryby, z uwagi na liczne i długie posty naówczas obowiązujące rycerzy zakonu. Na przełomie XIV i XV w. dla administracji zakonu w Pucku zbudowano nową siedzibę-zamek, lokując ją w sąsiedztwie powstającego kościoła farnego.
Głównym obiektem zamku był murowany budynek o charakterze rezydencji obronnej, który wzniesiono przy zachodniej skarpie wzniesienia i włączono w ciąg murów obronnych. Budowla, nazywana „kamienicą starą”, miała wymiary 22,5 x 10,5 m i zawierała cztery kondygnacje: piwnice, dwa piętra mieszkalne oraz poddasze, które mogło pełnić funkcje obronne. Fundamenty i przyziemie wykonano z kamienia, a wnętrze piwnic oraz kondygnacje mieszkalne z cegły. Drugim budynkiem była wieża mieszkalno-obronna usytuowana od strony portu. Teren zamku otaczała fosa i mur opatrzony od strony miasta bramą i mostem zwodzonym.
Od wojny trzynastoletniej do trzeciego rozbioru Polski (1454-1795) zamek stanowił siedzibę królewskich starostów. W tym czasie był parokrotnie zdobywany i modernizowany – wzniesiono budynek bramny przy kamienicy starej, nową kamienicę od strony portu, a w roku 1618 arsenał. Po roku 1635 mury zamku i miasta zostały otoczone nowoczesnymi wałami ziemnymi z bastionami i bateriami artylerii. W czasie szwedzkiego „potopu” (1655-1660) fortyfikacji tych wytrwale broniono i twierdza nie została zdobyta. Puck uległ wojskom szwedzkim dopiero w roku 1703, po czym zamek stracił znaczenie. Na początku XIX w. zabudowania zamkowe rozebrano i na ich miejscu powstał kościół ewangelicki, zniszczony w 1945 r. i rozebrany w 1958 r.
Badania archeologiczne, prowadzone po roku 1991, pozwoliły na odsłonięcie murów kamienicy starej, przylegających do ulicy Zamkowej.
Na zdjęciu fundamenty zamku.
