Duże znaczenie zdobytej w 1939 roku Gdyni, jako nowej bazy Kriegsmarine na Bałtyku, spowodowało, że nad Zatoką Gdańską niezwłocznie ustawiono silną artylerię.
W 1940 roku w czasie przygotowań do wojny z ZSRR, wdrożono plan wzmocnienia obrony, obejmujący także artylerię najcięższą. Na Półwyspie Helskim rozmieszczono 119. Morski Dywizjon Artylerii (Marine-Artillerie-Abteilung 119) sformowany w lutym 1940 roku, którego baterie zbudowano w Jastarni, w Helu-Bór, na Górze Szwedów i w Helu. W roku 1942 zmieniono główną funkcję z obrony morskiej na przeciwlotniczą i 119. dywizjon rozwiązano. Baterie wcielono do 219. Morskiego Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej (Marine-Flak-Abteilung 219), a w listopadzie 1943 roku przyporządkowano do 818. dywizjonu.
Standardowe uzbrojenie baterii zaporowych stanowiły cztery działa kal. 105 mm S.K.C/32 ustawione na betonowych fundamentach.
Stanowiska ogniowe rozmieszczono na wysokich wydmach w taki sposób, aby możliwa była walka z samolotami i okrętami przeciwnika. Baterie w Helu-Bór i w Helu otrzymały dwukondygnacyjny schron dla stanowiska kierowania ogniem, wyposażony w dalmierz umieszczony w lekko opancerzonej wieży. Ponadto baterie otrzymały reflektory i radary oraz małokalibrowe armaty p-lot., przeznaczone do obrony bliskiej.
Dziś z baterii na Górze Szwedów pozostało tylko 1 stanowisko armaty. Dobrze zachowane są obiekty baterii Hel-Bór i Hel, a ich najbardziej widoczną budowlą jest stanowisko kierowania ogniem. Niestety, w Helu schron ten adaptowany został na podstawę wieży obserwacyjnej. Do baterii prowadzi oznakowany szlak turystyczny.
