Ze względu na swoje strategiczne położenie, Hel i okolice w 1936 r. zostały uznane za Rejon Umocniony Hel. Budowa portu wojennego w 1928 r. oraz fortyfikacji trwała
aż do wybuchu II wojny światowej. Hel pozostał najdłużej broniącym się skrawkiem skrawkiem wolnej Polski, załoga skapitulowała dopiero 2 października. Do kart historii na trwałe wpisały się 32 dni obrony Helu.
Pierwszym znakiem wskazującym na militarne znaczenie Półwyspu Helskiego dla obrony II Rzeczypospolitej była budowa wojskowej linii kolejowej z Pucka do Helu w latach 1920-1921.
W kolejnych latach w Helu funkcjonował jedynie wojskowy punkt obserwacyjny i dopiero w kwietniu 1929 ogłoszono, że licząca około 10 km końcowa cześć półwyspu jest obszarem wojskowym. Ograniczenia zlikwidowały ruch turystyczny w Helu i spowodowały przeniesie pensjonatów poza teren wojskowy – w efekcie powstała nowa letniskowa miejscowość nazwana Jurata.
Czym był Rejon Umocniony "Hel"
W sierpniu 1936 roku specjalnym dekretem prezydenta Rzeczypospolitej utworzono Rejon Umocniony „Hel” (w skrócie R.U. Hel), niemal całkowicie podporządkowując tereny wokół wsi Hel władzom wojskowym. Obowiązywały bardzo liczne ograniczenia dotyczące zabudowy, obrotu nieruchomościami, prawa pobytu, a nawet połowu ryb.
Po zakończeniu wojny nadal funkcjonowały ograniczenia dotyczące R.U. „Hel” i powiększono teren wojskowy o wschodnią część miejscowości Jurata. Gdy w latach 1959-1960 zbudowano nową drogę do Helu, dopuszczono na niej ruch pojazdów cywilnych. Przy bramie za Juratą i w Helu zbudowano wartownie i jadący tędy wczasowicze pobierali przepustki. Ruch na podstawie przepustek zlikwidowano w kwietniu 1995 roku, a R.U. Hel pięć lat później.
Pamiątkę po granicy Rejonu Umocnionego „Hel” były na wschodnich rogatkach Juraty. To budynek wartowni oraz place postojowe przy szosie (droga krajowa nr 216).
