Niewiele jest w Europie przyrodniczych cudów podobnych do Słowińskiego Parku Narodowego, rozciągającego się na zachód od popularnego kurortu Łeba. Większość z nas trafnie kojarzy to miejsce z wędrującymi wydmami, od wieków nieustannie zmieniającymi swoje kształty pod wpływem powiewów wiatru.
Miłośnicy podglądania skrzydlatej przyrody wiedzą jednak, że innym bogactwem tego miejsca jest awifauna, czyli urodzaj gatunkowy bywających tu dzikich ptaków. Warto uwzględnić to, planując wizytę w tym chętnie odwiedzanym przez turystów zakątku Pomorskiego.
Krajobraz liczącego sobie łącznie niemal 33 tys. hektarów parku to oczywiście nie tylko emblematyczne dla niego nadmorskie wydmy. Obszar, włączony w 1977 r. przez UNESCO do światowej sieci rezerwatów biosfery, obejmuje Mierzeję Łebską, Nizinę Gardeńsko-Łebską, fragmenty moreny czołowej z ostatniego zlodowacenia oraz szereg jezior, z których największe jest Łebsko z ponad 70 km kw. powierzchni. Poza ruchomymi piaskami, charakterystycznymi pejzażami są tu też m.in. bory, bagna i torfowiska, a więc formacje lubiane przez ptaki. Na ekologiczną różnorodność parku składa się niemal tysiąc gatunków roślin naczyniowych, 165 gatunków mszaków, 500 gatunków glonów oraz 430 gatunków grzybów. W tym zbiorze jest m.in. mikołajek nadmorski, roślina tyleż charakterystyczna i piękna, co wrażliwa, a przez to objęta w Polsce ścisłą ochroną.
Nie bez przyczyny w logo Słowińskiego Parku Narodowego widnieje dumnie przelatująca nad wybrzeżem mewa srebrzysta. Właśnie ptactwo stanowi najbogatszą część tutejszej fauny, z łączną liczbą ponad 270 gatunków, z czego połowa to ma tu swoje lęgowiska. Dla ochrony ich stanowisk na jeziorach Łebsko i Gardno wyznaczono rezerwaty: Rezerwat Przyrody Gackie i Żarnowskie Lęgi, Klukowe Lęgi, Gardnieńskie Lęgi i Ciemińskie Błota.
Do miejscowych ptaków lęgowych zalicza się m.in. łyskę, cyraneczkę, krzyżówkę, głowienkę, czernicę, czy jedyny w kraju lęgowy gatunek dzikiej gęsi – gęgawę – oraz największego z gołębi, grzywacza. Wśród gatunków ptaków szponiastych, które regularnie gniazdują na obszarze Słowińskiego Parku Narodowego są bielik, kania ruda i błotniak stawowy. W lasach nocą żeruje m.in. największa europejska sowa, czyli puchacz, a także włochatka oraz rzadko spotykana, odnotowywana głównie zimą uszatka błotna. Większość występujących w parku gatunków to ptaki wodno-błotne, takie jak kszyk, krwawodziób, czy rozmaite kaczki, takie jak ohar czy płaskonos.
Jesienią i wiosną najlepsze atrakcje!
Obserwatorzy migrujących gatunków najwięcej atrakcji zastaną w parku jesienią i wiosną podczas przelotów. Dostrzec można wówczas m.in. pomieszane stada świstunów, płaskonosów, rożeńców i cyraneczek. W okolicach jezior podczas swoich wędrówek często odpoczywają łabędzie nieme, krzykliwe i czarnodziobe. Zatrzymują się tu też stada gęsi białoczelnej i zbożowej, dostrzec można berniklę białolicą.
Obszar Słowińskiego Parku Narodowego znajduje się też na trasach migracyjnych ptaków siewkowatych, np. ostrygojada czy biegusów – malutkiego, krzywodziobego i rdzawego. Ornitolodzy odnotowywali nawet sporadyczne pojawianie się tak rzadkich gatunków jak lodowiec, flaming różowy, turkan czy sowa śnieżna. Ponadto, w okresie zimowym na przybrzeżnych wodach Morza Bałtyckiego możemy spotkać nura rdzawoszyjego i czarnoszyjego oraz kaczki: edredona, markaczkę, lodówkę czy szlachara.
Dodajmy, że wśród pozostałej fauny Słowińskiego Parku Narodowego również nie zbywa gatunków wartych obserwacji i uwieczniania na zdjęciach. Wiele z nich należy do list zwierząt ginących i zagrożonych wyginięciem, np. rzęsorek mniejszy z rodziny ryjówkowatych, czy nietoperze – mroczek posrebrzany, mopek i borowiec wielki. Na łąkach, w lasach i torfowiskach parku spotkać możemy również takie gatunki, jak lis, borsuk, zając szarak, jenot, dzik, sarna, jeleń oraz norka, której obecność jest zawsze wielkim zagrożeniem dla ptactwa. Badacze rejestrują również obecność wilków, a kilka lat temu natrafili nawet na sensacyjne tropy rysia!