Wydłużony, piętrowy budynek z rzędem jednakowych okien, nakryty czterospadowym dachem mieścił w swoich wnętrzach szkołę, izbę chorych, jadalnię a także kaplicę. Obiekt został rozbudowany o zachodnie skrzydło w XVIII w. i odtąd stał się zamkniętym zespołem otoczonym wysokim ogrodzeniem z wewnętrznym dziedzińcem oraz ogrodem. W 1906 r. postanowiono przenieść przytułek do Wrzeszcza, a w dom przy Sierocej został przekształcony na czynszowy budynek mieszkalny.

W sierocińcu mieszkały dzieci i dorośli, którzy podzieleni zostali na kilka grup. Osoby przebywające w Przytułku nosiły ubrania koloru zielonego, ci, którzy mieszkali w Domu Dziecka i Sierocińcu, jasnoniebieskie, zaś dzieci które dnie spędzały w jednostce jednak tu nie nocowały ubierane były na szaro. Wszyscy mieszkańcy mieli swoje codzienne obowiązki jak piłowanie drewna na opał, przynoszenie wiader z wodą ze studni czy doglądanie ogródka, dzieci zaś często można było zobaczyć jak bawiły się na dziedzińcu grając w piłkę, kółko graniaste czy palanta.

Obiekt szczęśliwie przetrwał wojnę i obecnie stanowi dom mieszkalny dla kilku rodzin.