Dążenie do otwarcia Polski na Bałtyk oraz zainteresowanie polityką morską przez króla Władysława IV spowodowało w pierwszej poł. XVII w. budowę floty wojennej.
Dla nowej floty potrzebna była baza morska, niezależna od Gdańska i głębsza niż Puck. Postanowiono więc zbudować port wojenny na Półwyspie Helskim oraz broniące go fortyfikacje. Port i twierdzę, nazwaną na część króla Władysławowo, ulokowano naprzeciw Pucka, przy głębi wodnej zwanej dziś „Chałupska Jama”.
Twierdza Władysławowo
Zbudowana została w roku 1635, prawdopodobnie w miejscu zajmowanym dziś przez wschodnią część wsi Chałupy. Otrzymała fortyfikacje bastionowe w manierze staroholenderskiej, czyli w postaci obwałowań ziemnych z ostrokołami i fosą. Fortyfikacje miały narys nieregularnego wieloboku, liczącego około 300 m długości i 150 m szerokości, z sześcioma bastionami i stanowiskami artylerii. Warownia zajmowała całą szerokość mierzei poza plażą morza, a do wnętrza prowadziła brama od strony portu. Prawdopodobnie planowano też bramę wodną i basen portowy na majdanie twierdzy. W obrębie wałów zbudowano dom dla komendanta i kwatery dla załogi, magazyny żywności, amunicji i sprzętu oraz pomocnicze warsztaty stoczniowe.
Dla wzmocnienia obrony wykorzystywano siły natury kształtujące mierzeję – w miejscach przerwania wydm, powstałych w wyniku przelewów sztormowych, przekopywano i utrzymywano kanały wodne, które utrudniały podejście do twierdzy.
Po podpisaniu w Sztumskiej Wsi rozejmu ze Szwecją przerwano budowę okrętów wojennych, a port i fortyfikacje na półwyspie przestały być potrzebne. W roku 1643 z powodu braku funduszy ściągnięto załogę i rozbrojono twierdzę, a następnie zlikwidowano umocnienia.
Dziś brak już śladów po dawnej twierdzy, jedynie głębia przy Porcie Chałupy podpowiada miejsce kotwiczenia okrętów.
