W roku 1634 rozpoczęto modernizację fortyfikacji miasta-twierdzy Puck oraz budowę fortów Władysławowo i Kazimierzowo na Półwyspie Helskim, a także sypanie szańców w Wielkiej Wsi. Mury miejskie Pucka, zamykające obszar około 250 x 320 m, posłużyły jako oparcie dla obwałowań zaprojektowanych w manierze staroholenderskiej – wokół murów usypano wały ziemne z bastionami w rejonie bram, rozbudowując je w kolejnych latach.

W roku 1655 rozpoczęła się nowa wojna północna, nazwana w Polsce „potopem szwedzkim”. W Prusach Królewskich padały kolejno Toruń, Elbląg i Malbork. Jednak wytrwale broniona królewska twierdza Puck odparła zimowe oblężenie, trwające do 23 marca 1656 roku. Kolejny atak nastąpił latem 1657 roku, gdy szwedzki desant zajął Hel, po czym wylądował pod Puckiem – tu jednak został odparty. Jesienią wojska szwedzkie ponownie zaatakowały twierdzę, lecz niebawem wycofały się spod wałów. W ten sposób Puck został jedynym pomorskim miastem-twierdzą, oprócz potężnego Gdańska, które nie uległo Szwedom. Sukces był podwójny, gdyż agresor – dotychczas niepokonane wojska Karola Gustawa – nie zdobył ważnego portu i ujawnił swoją słabość.
Obecnie reliktem dawnych fortyfikacji jest układ urbanistyczny centrum miasta. Spacerując ulicami Zamkową, Młyńską, Wałową, czy Jana III Sobieskiego, chodzimy śladami murów obronnych. Niestety, w dzisiejszej zabudowie jedynie gotycka fara stanowi zwornik pomiędzy starymi a nowymi czasy.