Skupisko wydm Mierzeja Sarbska zamieniła się w utworzony w 1976 roku rezerwat przyrody Mierzeja Sarbska. Obecnie, dzięki statusowi rezerwatu i rygorystycznie przestrzeganym zasadom ochrony środowiska jest jednym z najpiękniejszych obszarów na polskim wybrzeżu. Mierzeja stanowi swego rodzaju miniaturę Słowińskiego Parku Narodowego, który jest położony kilka kilometrów na zachód od wydm.

Rezerwat przyrody Mierzeja Sarbska

Rezerwat znajduje się między Morzem Bałtyckim a Jeziorem Sarbsko w okolicach Łeby i należy do Nadleśnictwa Lębork. Od północy graniczy z plażą, natomiast od południa z brzegiem jeziora. Mierzeję Sarbska chroni wąski wydm nadmorskich. Jego szerokość wynosi około 1 km. To unikatowe miejsce o wyjątkowym krajobrazie i mikroklimacie. Spotkamy tu charakterystyczne dla terenów położonych blisko morskiej plaży grupy sosen, wrzosowiska, kępy traw, a także bardzo rzadko występujące w Polsce, chronione gatunki roślin tworzące runo.

Obecnie w rezerwacie przyrody Mierzeja Sarbska występuje około 340 gatunków roślin naczyniowych, w tym 28 gatunków prawnie chronionych. Na szczególną uwagę i ochronę odwiedzających to wyjątkowe miejsce zasługują:

• fiołek torfowy,
• przygiełka brunatna,
• wełnianeczka darniowa,
• rosiczka okrągłolistna, długolistna i pośrednia,
• turzyca bagienna,
• woskownica europejska,
• lnica wonna.

Niezwykła przyroda między słodką a słoną wodą

Piaszczyste pagórki wydm osiągają wysokość nieco ponad 24 m n.p.m. Największą część rezerwatu, pokrywają zbiorowiska leśne. Stanowią one różne postacie zespołu boru bażynowego. Nadmorski bór bażynowy inaczej zwany borem nadmorskim to lasy sosnowe występujące na wydmach nadmorskich w wąskiej strefie pobrzeża polskiego Bałtyku. Drzewostan tworzą sosny często powyginane i zniekształcone przez wiatr wiejący od morza. Mają one charakterystyczny wygląd, który jest skutkiem silnych sztormów, zasolenia gleby i wilgotności powietrza. Drzewa są zazwyczaj niskie, o krzywych pniach i dysharmonijnych konarach.

Uwaga: wydmy pod ochroną!

Pokrój sosen na wydmach jest odbiciem trudnych warunków, w jakich rozwija się tutaj przyroda. Ich trwanie ma ogromne znaczenie dla przekształcenia ruchomych piasków w życiodajną glebę, na której będą mogły rosnąć inne, mniej odporne gatunki. W niskiej części przy ziemi, w runie występuje mała różnorodność i liczebność roślin. Są wśród nich typowe gatunki borowe i zachowane płaty brzezin. Im głębiej w ląd, tym większe bogactwo runa i pojawiających się kolejnych gatunków, które są w stanie przetrwać w srogim klimacie nadmorskim.

W zagłębieniach deflacyjnych między wydmami wykształcają się mokre wrzosowiska porośnięte wierzbą i wrzoścem, charakterystyczne dla borów bagiennych. Zbiorowiska te w Polsce mają charakter zanikający. Płaty borów nadmorskich mają ogromne znaczenie w umacnianiu wydm i w pełni zasługują na ochronę.

Z Łeby na wydmy prowadzi szlak turystyczny drogą leśną wzdłuż mierzei do kolejnego zejścia nad morze, skąd można wrócić plażą.